Jakie wyróżniamy podstawowe stopy procentowe NBP?
Do podstawowych stóp procentowych NBP należą:
- Stopa referencyjna – ustalana od 1998 roku. Wyraża minimalną cenę, po jakiej bank organizuje operacje otwartego rynku na rynku międzybankowym. Operacje te dotyczą zakupu lub sprzedaży krótkoterminowych papierów wartościowych i pozwalają przywrócić płynność w sektorze bankowym
- Stopa lombardowa – ustalana od 1992 roku. To cena, po której NBP udziela bankom komercyjnym pożyczek pod zastaw papierów wartościowych. W praktyce jest najwyższym oprocentowaniem na rynku bankowym. Cena pieniądza, poza pewnymi wyjątkami, nie powinna przekraczać poziomu stopy lombardowej. Zgodnie z prawem stopa lombardowa stanowi podstawę do wyznaczenia maksymalnego oprocentowania kredytów i pożyczek.
- Stopa depozytowa – ustalana od 2001 roku. Określa oprocentowanie 1-dniowych depozytów, jakie składają banki komercyjne w banku centralnym (NBP). Stopa depozytowa jest najniższym możliwym oprocentowaniem na rynku bankowym. Oprocentowanie na nim waha się pomiędzy stopą lombardową (najwyższą) a stopą depozytową (najniższą).
- Stopa redyskontowa – ustalana od 1989 roku. Jest instrumentem służącym do obliczenia ceny, po której bank centralny skupuje weksle od banków komercyjnych. Weksle te banki komercyjne nabyły od swoich klientów.
- Stopa dyskonta weksli – naliczana w momencie przyjęcia przez bank centralny od banków komercyjnych wcześniej dyskontowanych weksli. Popularność weksli w Polsce jest niewielka, dlatego stopa dyskonta weksli praktycznie nie ma znaczenia w kształtowaniu polityki monetarnej przez Narodowy Bank Polski.
